آموزش جامع معماری Spine-Leaf برای دیتاسنترها + نکات طراحی و پیاده‌سازی

اگر یک شبکه دیتاسنتری را به یک شهر پرجمعیت تشبیه کنیم، هر سرور مانند یک ساختمان است و هر بسته‌ی داده، مسافری است که باید در کوتاه‌ترین زمان ممکن به مقصد برسد. حالا تصور کنید زیرساخت این شهر بر پایه‌ی خیابان‌های مرکزی قدیمی بنا شده باشد: ترافیک باید حتما از مسیرهای اصلی عبور کند، تقاطع‌ها شلوغ‌اند، و هرگونه افزایش جمعیت، شهر را در ترافیک غرق می‌کند.
همین تصویر دقیقا چیزی است که معماری‌های سه‌لایه‌ی سنتی در دیتاسنترهای امروزی ایجاد می‌کنند: مسیرهای طولانی، گلوگاه‌های پر ترافیک، و تاخیرهایی که با رشد زیرساخت‌ها بدتر می‌شوند.
معماری Spine-Leaf پاسخ به این بن‌بست است، طراحی‌ای که با ایجاد «خیابان‌های موازی و مستقیم» بین هر نقطه از شهر، مسیرهای کوتاه‌تر، هم‌زمان و بدون تداخل را فراهم می‌کند. حاصل کار، زیرساختی است که بدون گره خوردن به مسیرهای تکراری و شلوغ، مسیرهای مستقیمی برای ترافیک سنگین east-west فراهم می‌کند؛ سریع، قابل توسعه و هم‌راستا با نیازهای معماری‌های مدرن.

در این مقاله، با نگاهی فنی و کاربردی به معماری Spine-Leaf می‌پردازیم: از ساختار و عملکرد گرفته تا مزایا، تفاوت‌ها با مدل‌های سنتی، چالش‌های طراحی، و معیارهایی که باید برای پیاده‌سازی در نظر گرفته شوند.

Spine-Leaf چیست و چگونه کار می‌کند؟

معماری Spine-Leaf (که گاهی با نام Leaf-Spine نیز شناخته می‌شود) نوعی توپولوژی شبکه‌ی دو‌لایه و مبتنی بر مش کامل (Full Mesh) است که به‌طور ویژه برای پاسخ‌گویی به نیازهای دیتاسنترهای مدرن طراحی شده است؛ جایی که حجم بالایی از ترافیک داخلی یا east-west بین سرورها جریان دارد.

این معماری متشکل از دو نوع سوئیچ اصلی است:

• Leaf Switch (سوئیچ برگ): این سوئیچ‌ها در لایه‌ی دسترسی یا Access Layer قرار دارند و به‌عنوان نقطه‌ی اتصال سرورها، تجهیزات ذخیره‌سازی و سایر منابع شبکه عمل می‌کنند. هر سرور فقط به یک Leaf متصل می‌شود. در عمل، Leaf‌ها ترافیک تولیدشده توسط سرورها را به Spine‌ها هدایت می‌کنند و بالعکس.
• Spine Switch (سوئیچ ستون‌فقرات): این سوئیچ‌ها در نقش ستون فقرات شبکه و در لایه‌ی بالادستی قرار دارند. عملکرد آن‌ها ایجاد ارتباط بین تمام Leafهاست. در این طراحی، Spine‌ها هیچ‌گاه به‌طور مستقیم به سرورها متصل نمی‌شوند و همچنین مستقیما به یکدیگر هم لینک ندارند؛ بلکه فقط با Leafها در ارتباط‌اند.

در یک معماری Spine-Leaf، هر Leaf به تمام Spine‌ها متصل است. این یعنی یک مسیر هموار و قابل پیش‌بینی برای عبور ترافیک وجود دارد. وقتی یک سرور بخواهد با سروری دیگر (متصل به یک Leaf دیگر) ارتباط برقرار کند، داده‌ها ابتدا به یک Spine ارسال می‌شوند و سپس از آن Spine به Leaf مقصد منتقل می‌شوند. این یعنی همیشه فقط دو Hop (جهش) در مسیر وجود دارد: یکی از Leaf به Spine، و یکی از Spine به Leaf دیگر. این موضوع باعث کاهش چشمگیر تاخیر (Latency) در شبکه می‌شود.
در صورتی که هر دو سرور به یک Leaf متصل باشند، داده‌ها اصلا نیازی به عبور از Spine نخواهند داشت و ارتباط در همان Leaf برقرار می‌شود، که باز هم به نفع کارایی و کاهش سربار پردازشی است.
این ساختار Full-Mesh بین لایه‌ها، نه‌تنها ترافیک را یکنواخت پخش می‌کند، بلکه امکان استفاده از الگوریتم‌های load balancing (توزیع بار ترافیکی) و ECMP (Equal-Cost Multi-Path) را نیز فراهم می‌سازد. نتیجه، یک شبکه‌ی پایدار، قابل‌گسترش و کم‌تاخیر است که به‌ویژه برای محیط‌هایی مانند زیرساخت‌های ابری، خوشه‌های بزرگ مجازی‌سازی و سرویس‌های میکرو (Microservices) بسیار کارآمد است.

مقایسه با معماری سنتی سه‌لایه

برای درک بهتر معماری Spine-Leaf، بهتر است آن را با ساختار سه‌لایه‌ی کلاسیک دیتاسنتر مقایسه کنیم:

در مدل سه‌لایه، استفاده از پروتکل STP (Spanning Tree Protocol) برای جلوگیری از ایجاد حلقه‌ها ضروری بود. اما این پروتکل تنها اجازه‌ی فعال‌سازی یک مسیر در هر زمان را می‌دهد که باعث کاهش کارایی و افزایش گلوگاه‌های شبکه می‌شود. در مقابل، معماری Spine-Leaf با بهره‌گیری از پروتکل‌های جایگزین مثل TRILL یا SPB و همچنین ساختار مسیریابی لایه ۳، امکان استفاده‌ی هم‌زمان از تمامی مسیرها را فراهم می‌کند.

طراحی و پیاده‌سازی Spine-Leaf: نکاتی که باید بدانید.

در زمان طراحی معماری Spine-Leaf، صرفا اتصال چند سوئیچ به یکدیگر کافی نیست. برای رسیدن به شبکه‌ای پایدار، مقیاس‌پذیر و کارآمد، لازم است برخی اصول و فاکتورهای کلیدی به‌دقت بررسی و لحاظ شوند. در ادامه، سه محور اصلی طراحی را بررسی می‌کنیم:

1. نرخ Oversubscription: تعادل میان ظرفیت و مصرف

Oversubscription زمانی رخ می‌دهد که میزان ترافیک خروجی تولید شده از سمت سرورها بیشتر از توان شبکه برای انتقال آن باشد. این پدیده، اگر کنترل‌نشده باقی بماند، منجر به ایجاد گلوگاه (Bottleneck) در مسیرهای ارتباطی و افت شدید عملکرد خواهد شد.

نرخ Oversubscription معمولا به‌صورت یک نسبت بیان می‌شود: مثلا نسبت 3:1 به این معنی است که برای هر ۳ گیگابیت بر ثانیه ترافیک تولید‌شده توسط سرورها، فقط ۱ گیگابیت ظرفیت واقعی برای ارسال آن به شبکه موجود است.

نکات مهم در طراحی نرخ Oversubscription:

• در کاربردهای حساس به تاخیر (مانند دیتابیس‌ها یا ماشین‌های مجازی با بار بالا)، بهتر است این نسبت به 1:1 نزدیک‌تر باشد.
• در بارهای پردازشی کمتر حساس، ممکن است نسبت‌های بالاتر (مثلا 5:1) قابل‌قبول باشد.
• Oversubscription هم در مسیر Leaf-to-Spine و هم در مسیر Leaf-to-Server باید در نظر گرفته شود.

هدف اصلی: ایجاد تعادل بین ظرفیت شبکه و هزینه، بدون قربانی کردن کیفیت سرویس.

2. اندازه‌گذاری Leaf و Spine: پورت‌ها و آینده‌نگری

در معماری Spine-Leaf، نوع و تعداد سوئیچ‌ها مستقیما به نیازهای فعلی و آینده‌ی شبکه وابسته است. Spineها به‌عنوان ستون فقرات شبکه باید بتوانند تمام Leafها را بدون محدودیت به یکدیگر متصل کنند.

پارامترهای مهم در اندازه‌گذاری:

• تعداد پورت در Spine: اگر هر Leaf قرار است به‌صورت redundancy با دو لینک به Spine متصل شود و شما ۲۰ Leaf دارید، حداقل به ۴۰ پورت Spine نیاز دارید (بدون در نظر گرفتن رشد آتی).
• Throughput هر پورت: اگر پورت‌ها 40G یا 100G باشند، ممکن است به Spine کمتری نیاز باشد. اما باید latency و load balancing هم لحاظ شود.
• قابلیت گسترش آینده: Spineها باید ظرفیت پشتیبانی از Leafهای جدید در سال‌های آینده را داشته باشند، مگر اینکه قصد اضافه‌کردن Spine جدید داشته باشید که خود باعث افزایش پیچیدگی مدیریت می‌شود.
• نوع سوئیچ‌ها: سوئیچ‌های fixed-port ارزان‌تر و ساده‌ترند، در حالی‌که سوئیچ‌های ماژولار انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری بیشتری دارند.

نکته: برای شبکه‌هایی با رشد سریع، استفاده از Spineهایی با ظرفیت بالاتر و پشتیبانی از رابط‌های پرسرعت مثل QSFP+ پیشنهاد می‌شود.

3. لایه‌بندی OSI: پیاده‌سازی در لایه ۲ یا لایه ۳

Spine-Leaf می‌تواند بر اساس مدل OSI در لایه دوم یا سوم طراحی و پیاده‌سازی شود. انتخاب لایه، تاثیر مستقیمی بر قابلیت‌های مسیریابی، مدیریت VLANها، پیچیدگی تنظیمات و سطح مقیاس‌پذیری دارد.

الف) طراحی در لایه ۲ (Data Link Layer):

• در این حالت، ارتباط بین Leaf و Spine به‌صورت سوئیچینگ انجام می‌شود.
• پروتکل‌هایی مانند TRILL (Transparent Interconnection of Lots of Links) یا SPB (Shortest Path Bridging) جایگزین STP می‌شوند تا مسیرهای حلقه‌ای را حذف کنند و از تمامی مسیرهای ممکن بهره بگیرند.
• این مدل برای محیط‌هایی که همچنان VLANهای گسترده‌تری دارند یا سرویس‌های سنتی استفاده می‌کنند مفید است، اما از نظر مقیاس‌پذیری محدودتر است.

ب) طراحی در لایه ۳ (Network Layer):

• در این ساختار، هر لینک Leaf-to-Spine به‌صورت روت‌شده (Routed Link) است.
• معمولا از پروتکل‌هایی مثل OSPF، BGP یا IS-IS برای مسیریابی بین سوئیچ‌ها استفاده می‌شود.
• در معماری‌های Layer 3، ارتباط بین VLANها از طریق شبکه‌های Overlay مانند VXLAN و کنترلرهایی مثل EVPN انجام می‌شود.
• این مدل مقیاس‌پذیری به‌مراتب بیشتری دارد و مناسب دیتاسنترهایی با معماری ابری، چند اجاره‌ای (multi-tenant) یا مبتنی بر میکروسرویس است.

طراحی موفق یک معماری Spine-Leaf، تنها در انتخاب سوئیچ‌های قوی خلاصه نمی‌شود. باید به‌دقت تعادل بین ترافیک و ظرفیت (Oversubscription)، قابلیت توسعه‌ی آینده (sizing) و سطح لایه‌بندی شبکه را بررسی کرد. ترکیب درست این عوامل، زیرساختی پایدار و منعطف برای پاسخ‌گویی به نیازهای رو‌به‌رشد دیتاسنتر فراهم می‌سازد.

مزایای معماری Spine-Leaf

همانطور که تا اینجا متوجه شدید، معماری Spine-Leaf به عنوان یکی از موثرترین رویکردهای طراحی شبکه در مراکز داده‌ی مدرن شناخته می‌شود. این مدل، با حذف لایه‌ی تجمع (Aggregation Layer) و جایگزینی آن با ساختاری دو لایه متشکل از Spine و Leaf، مزایای قابل توجهی در عملکرد، مقیاس‌پذیری و مدیریت شبکه فراهم می‌کند. در ادامه، به مهم‌ترین این مزایا پرداخته می‌شود:

کاهش تاخیر و بهبود عملکرد شبکه

در ساختارهای سنتی سه‌لایه، داده‌ها ناچارند از چندین سطح سوئیچ عبور کنند که این موضوع می‌تواند منجر به افزایش تاخیر و بروز گلوگاه در مسیر انتقال شود. در مقابل، در معماری Spine-Leaf، هر سرور تنها با دو پرش از هر سرور دیگر قابل دسترسی است: از Leaf به Spine و از آن به Leaf دیگر. این مسیر کوتاه و ثابت موجب کاهش محسوس تاخیر، به‌ویژه در ترافیک‌های افقی (east-west traffic)، می‌شود که در مراکز داده‌ی مدرن بسیار رایج است.

مقیاس‌پذیری ساده و تدریجی

یکی از ویژگی‌های مهم این معماری، امکان مقیاس‌پذیری افقی (scale-out) است. به این معنا که در صورت نیاز به افزایش ظرفیت شبکه، می‌توان به‌راحتی سوئیچ‌های جدیدی در لایه‌ی Spine یا Leaf اضافه کرد، بدون آن‌که نیاز به بازطراحی کل ساختار شبکه باشد. این قابلیت برای سازمان‌هایی که به‌تدریج در حال رشد هستند، یک مزیت کلیدی به‌شمار می‌آید.

افزایش پایداری و تحمل‌پذیری در برابر خرابی

اتصال کامل هر Leaf به همه‌ی Spineها موجب افزایش چشمگیر میزان افزونگی (redundancy) در شبکه می‌شود. این طراحی امکان توزیع یکنواخت ترافیک را فراهم می‌کند و در صورت بروز خرابی در یک لینک یا سوئیچ، مسیرهای جایگزین به‌صورت خودکار وارد عمل می‌شوند. چنین ساختاری پایداری شبکه را به شکل قابل توجهی افزایش می‌دهد.

حذف محدودیت‌های Spanning Tree Protocol

در ساختارهای سه‌لایه سنتی، استفاده از پروتکل Spanning Tree برای جلوگیری از ایجاد حلقه‌های شبکه ضروری است؛ اما این پروتکل بسیاری از لینک‌ها را غیرفعال نگه می‌دارد. در معماری Spine-Leaf به جای STP از پروتکل‌هایی مانند ECMP، TRILL یا SPB استفاده می‌شود که امکان بهره‌برداری همزمان از همه‌ی مسیرها را فراهم می‌کنند. در نتیجه، بهره‌وری شبکه افزایش یافته و زمان همگرایی در شرایط تغییر نیز کاهش می‌یابد.

کاهش هزینه‌های تجهیزات و نگهداری

با کاهش تعداد لایه‌های شبکه از سه به دو، میزان تجهیزات مورد نیاز و پیچیدگی شبکه نیز کاهش می‌یابد. استفاده از سوئیچ‌های با پورت ثابت (Fixed-Port) در این معماری، نه تنها هزینه‌ی خرید تجهیزات را کاهش می‌دهد، بلکه مصرف انرژی، فضای رک و هزینه‌های نگهداری را نیز به حداقل می‌رساند. ساده‌تر شدن ساختار، عیب‌یابی و مدیریت شبکه را نیز تسهیل می‌کند.

به طور کلی معماری Spine-Leaf با فراهم کردن مسیرهای کوتاه، تاخیر پایین، افزونگی بالا و مقیاس‌پذیری ساده، پاسخ‌گوی نیازهای شبکه‌ای مراکز داده‌ی مدرن است. این معماری با حذف محدودیت‌های مدل‌های قدیمی و ارائه ساختاری منعطف و کارآمد، به انتخاب اول بسیاری از سازمان‌ها در پیاده‌سازی زیرساخت‌های ابری، مجازی و توزیع‌شده تبدیل شده است.

چالش‌ها و محدودیت‌های معماری Spine-Leaf

با وجود تمام مزایایی که معماری Spine-Leaf ارائه می‌دهد، نمی‌توان از برخی چالش‌ها و محدودیت‌های آن چشم‌پوشی کرد. به‌ویژه در مقیاس‌های بالا یا محیط‌هایی که محدودیت‌های فیزیکی و مالی وجود دارد، این معماری می‌تواند با مسائل زیر همراه شود:

افزایش چشمگیر نیاز به کابل‌کشی

در این معماری، هر سوئیچ Leaf باید به تمامی سوئیچ‌های Spine متصل باشد تا ساختار تمام‌مش (full mesh) لایه‌ای حفظ شود. این موضوع باعث می‌شود که در مراکز داده‌ی بزرگ، حجم کابل‌کشی بین رک‌ها و تجهیزات شبکه به‌صورت تصاعدی افزایش یابد. این افزایش نه‌تنها هزینه‌ی کابل‌کشی و مدیریت کابل‌ها را بالا می‌برد، بلکه در طراحی فیزیکی دیتاسنتر (نظیر مدیریت مسیرهای کابل، فضاهای رک و سیستم‌های خنک‌کننده) نیز باید به‌دقت لحاظ شود.

نیاز به سوئیچ‌های پرظرفیت و گران‌قیمت در لایه Spine

سوئیچ‌های لایه Spine باید بتوانند ارتباط هم‌زمان با تعداد زیادی از Leafها را برقرار کنند. این به معنای نیاز به سوئیچ‌هایی با تراکم پورت بالا و پهنای باند زیاد است. چنین تجهیزاتی معمولا قیمت بالایی دارند و در صورت نیاز به افزونگی (redundancy) بیشتر، باید نسخه‌های اضافی نیز تهیه شود. علاوه بر هزینه‌ی خرید، نگهداری، تامین برق و خنک‌سازی این سوئیچ‌ها نیز چالش‌برانگیز است.

پیچیدگی مدیریت در مقیاس‌های بزرگ

اگرچه ساختار معماری Spine-Leaf از لحاظ طراحی نسبتا ساده و قابل درک است، اما در عمل، مدیریت شبکه‌ای با صدها یا هزاران لینک فعال بین سوئیچ‌های مختلف می‌تواند بسیار پیچیده شود. شناسایی گلوگاه‌ها، تنظیم سیاست‌های مسیریابی، مانیتورینگ ترافیک و اعمال تغییرات نیازمند ابزارهای مدیریت شبکه پیشرفته، اتوماسیون زیرساخت و تخصص فنی بالا خواهد بود. نبود یک بستر مناسب برای مدیریت متمرکز، می‌تواند به‌سرعت منجر به افزایش خطا و کاهش بهره‌وری در شبکه شود.

محدودیت مقیاس‌پذیری Spine

در نهایت، هر معماری Spine-Leaf نیز دارای سقف مقیاس‌پذیری خاصی است که معمولا به ظرفیت و تعداد پورت‌های سوئیچ‌های Spine محدود می‌شود. زمانی که تعداد Leafها از ظرفیت ارتباطی Spine فراتر رود، لازم است معماری به مدل‌های پیچیده‌تری مانند Multi-tier Spine یا Super Spine ارتقاء یابد که خود مستلزم طراحی مجدد بخشی از زیرساخت است.

سناریوهای مناسب برای استفاده از معماری Spine-Leaf

معماری Spine-Leaf به‌ویژه برای مراکز داده‌ای طراحی شده که با حجم بالای ترافیک داخلی (east-west traffic) و نیاز به مقیاس‌پذیری سریع مواجه هستند. اما سؤال کلیدی این است: این معماری دقیقا در چه شرایطی بهترین انتخاب محسوب می‌شود؟ در ادامه به مهم‌ترین سناریوهایی می‌پردازیم که پیاده‌سازی این مدل در آن‌ها توجیه فنی و اقتصادی دارد.

1. مراکز داده با ترافیک افقی بالا (East-West)

معماری Spine-Leaf به گونه‌ای طراحی شده که مسیر ترافیک بین سرورها را تا حد ممکن کوتاه و ثابت نگه دارد. بنابراین، در محیط‌هایی که اغلب ترافیک درون مرکز داده و بین سرورها جابه‌جا می‌شود، مانند محیط‌های مبتنی بر میکروسرویس، ماشین‌های مجازی یا کانتینرها، این مدل به شکل مؤثری عملکرد شبکه را بهبود می‌دهد. در این محیط‌ها، جابه‌جایی اطلاعات بیشتر بین پردازنده‌ها انجام می‌شود تا بین کلاینت و سرور، و وجود فقط دو پرش بین گره‌ها یک مزیت حیاتی به‌شمار می‌آید.

2. پیاده‌سازی زیرساخت‌های ابری و دیتاسنترهای Software-Defined

معماری Spine-Leaf به‌صورت طبیعی با مدل‌های مبتنی بر نرم‌افزار مانند SDN (Software Defined Networking) و شبکه‌های مجازی‌سازی‌شده (مانند VXLAN) هم‌راستا است. این معماری یک بستر منعطف برای تقسیم‌بندی شبکه، خودکارسازی عملیات و مقیاس‌پذیری دینامیک فراهم می‌کند. برای سازمان‌هایی که به سمت cloud-native حرکت می‌کنند یا زیرساخت ابری خصوصی (Private Cloud) راه‌اندازی کرده‌اند، Spine-Leaf می‌تواند پایه‌ای قابل اعتماد و منعطف باشد.

3. توسعه تدریجی مراکز داده (Scalable Data Center Growth)

در محیط‌هایی که رشد منابع به‌صورت مرحله‌ای و با افزایش تدریجی رک‌ها یا ماژول‌ها انجام می‌شود، معماری Spine-Leaf به دلیل ساختار scale-out خود به راحتی قابل توسعه است. اضافه کردن سوئیچ‌های جدید در لایه Leaf یا حتی Spine، بدون نیاز به بازطراحی کامل توپولوژی شبکه امکان‌پذیر است. این مزیت، هزینه توسعه را کنترل‌پذیر کرده و به تیم‌های فنی اجازه می‌دهد با بودجه محدود، معماری را به‌صورت تدریجی گسترش دهند.

4. محیط‌هایی با نیاز به دسترسی بالا و Redundancy

در سناریوهایی که وقفه در شبکه می‌تواند هزینه‌بر یا بحرانی باشد، مانند مراکز داده مالی، ارائه‌دهندگان خدمات SaaS یا دیتاسنترهای دولتی، Spine-Leaf به دلیل اتصال متقاطع هر Leaf به تمامی Spineها، سطح بالایی از افزونگی و تداوم خدمات را ارائه می‌دهد. در صورت بروز خرابی در یکی از مسیرها یا تجهیزات، مسیرهای جایگزین بلافاصله فعال شده و از اختلال گسترده جلوگیری می‌کنند.

5. محیط‌های Dev/Test و CI/CD با نیاز به انعطاف‌پذیری بالا

در شبکه‌هایی که پروژه‌های توسعه نرم‌افزار، تست و استقرار مستمر (CI/CD) در جریان است، معماری Spine-Leaf به دلیل قابلیت جداسازی منطقی منابع شبکه (با استفاده از VLAN، VXLAN یا overlay networkها) و امکان مدیریت خودکار منابع، گزینه‌ای مناسب است. این محیط‌ها اغلب به سرعت تغییر می‌کنند و نیاز به معماری‌ای دارند که به همان اندازه منعطف باشد.

جمع‌بندی

معماری Spine-Leaf دیگر صرفا یک گزینه‌ی مدرن برای طراحی شبکه نیست، بلکه به نوعی پاسخ تکامل‌یافته به چالش‌های مراکز داده‌ی امروزی تبدیل شده است. در دنیایی که حجم ترافیک درون‌دیتاسنتری (east-west) به‌مراتب از ترافیک سنتی کلاینت-سرور پیشی گرفته، سازمان‌ها به مدلی نیاز دارند که هم مقیاس‌پذیر باشد، هم کم‌تاخیر، و هم انعطاف‌پذیر در برابر تغییرات سریع زیرساخت!
این معماری با ساختار دو‌لایه‌ی ساده اما قدرتمند خود، امکان ایجاد شبکه‌هایی پایدار، با مسیرهای کوتاه و برابر بین گره‌ها را فراهم می‌کند. از ارتقاء تدریجی زیرساخت گرفته تا پیاده‌سازی راهکارهای ابری و مبتنی بر نرم‌افزار، Spine-Leaf در بسیاری از سناریوهای واقعی ارزش خود را ثابت کرده است.
با این حال، اجرای موفق این معماری تنها در گرو انتخاب درست تجهیزات نیست. عواملی مانند طراحی دقیق توپولوژی، انتخاب نسبت بهینه‌ی oversubscription، درک کامل از نیازهای ترافیکی سازمان و استفاده از ابزارهای مدیریت و مانیتورینگ هوشمند نیز نقش کلیدی دارند.
اگر در حال طراحی یک دیتاسنتر جدید، یا بازنگری در معماری شبکه‌ی فعلی هستید، معماری Spine-Leaf می‌تواند گزینه‌ای بسیار مناسب باشد، به‌ویژه اگر چشم‌انداز شما رشد، اتوماسیون و آماده‌سازی برای آینده‌ای مبتنی بر نرم‌افزار باشد. البته فراموش نکنید که موفقیت نهایی، به میزان انطباق این معماری با نیازهای خاص محیط شما و توانایی تیم فنی در استقرار و نگهداری صحیح آن بستگی دارد.